Ten zuidoosten van Maine, in Calais, eindigt de East Coast Greenway. We steken de grens over naar Canada en fietsen New Brunswick binnen. Grote steden als Quebec en Montreal liggen in het vooruitzicht.
Het hoofd van de grenspolitie aan de Canadese grens is erg streng en heeft weinig op met ons avontuur. Hij heeft slechts één antwoord: “Zes maanden is de maximale verblijfsduur voor toeristen.” We kunnen online een verlenging van ons visum aanvragen als we langer willen blijven.
Visumverlenging
Zoals met alle bureaucratie is het aanvragen van een verlenging moeilijk. Niet alle browsers zijn geschikt om het visumformulier in te vullen. We moeten onze paspoorten, stempels, financiële informatie en foto toevoegen in slechts 3 bestanden. Veel creativiteit en nog meer geduld zijn hiervoor vereist.
Als we de aanvraag van de visumverlenging voor Ben hebben ingediend, ontvangen we een bericht dat het 200 dagen duurt om alles te verwerken! We mogen maar 180 dagen in Canada verblijven. Hoe werkt dat precies? De helpdesk beantwoordt de telefoon niet. Later horen we dat Canadezen voor het vernieuwen van een paspoort 3 dagen in de rij staan.
Aankloppen
Omdat we in steeds minder bevolkte gebieden fietsen, kloppen we weer bij mensen aan. Het is een mix van Warmshowers in de grote steden en homestays in dorpen door willekeurig aan te kloppen.
Niet weten waar en of we een slaapplaats kunnen vinden, is een groot onderdeel van onze reis. Tel alle nieuwe dingen op die we zien en alle mensen die we ontmoeten en het is een avontuur dat we nooit meer zullen vergeten.
Het is leuk om mensen van andere culturen te ontmoeten, hun gebruiken te leren kennen en inzicht te krijgen in hun leven. Ze zijn allemaal erg geïnteresseerd in ons avontuur en alle verhalen. Wij zijn hun verrassing van de dag en zij zijn een groot onderdeel van ons avontuur. We willen iedereen nogmaals bedanken voor het openen en delen van huizen en harten.
Groenten en fruit zijn erg duur in Noord-Amerika. We moeten accepteren dat onze uitgaven stijgen. Het zal vanzelf weer dalen als we Mexico binnengaan en naar Patagonië fietsen. Dankzij alle gastvrijheid zijn onze overnachting gelukkig gratis.
Boze eland
In Noorwegen hebben we al eerder elanden gezien. Onze Canadese hosts waarschuwen ons. Elanden kunnen agressief zijn. Daar hebben we nog nooit bij stil gestaan! Het bord langs de weg blijkt geen grap te zijn. De zwarte beren zijn over het algemeen bang voor mensen, maar verder naar het westen zijn er ook bruine beren en grizzlys. Deze zijn niet zo vriendelijk.
Wilde dieren
Nog geen eland of beer te zien. Wel een paar herten en een vossenfamilie. Tijdens de lunch aan de St John rivier horen we een spetterend geluid. Er zit iets in het water. Drie seconden later kijken 5 kleine gezichtjes ons aan. Een hele otterfamilie wil weten wat er gaande is.
In Maine hebben we een schildpad gered. Hij lag op het midden van de weg en riskeerde overreden te worden. In Quebec zien we nog een schildpad. Het blijkt een bijtschildpad te zijn. Ze bijten als ze zich bedreigd voelen. Je ziet het niet, maar ze hebben een zeer lange nek waardoor ze op afstand prooien zoals vissen, kikkers en rivierkreeften kunnen vangen. Gelukkig heeft deze schildpad geen hulp nodig op het fietspad.
Heb je al gelezen over ons zeeschildpaddenproject op Zakinthos in Griekenland? We willen meer natuurprojecten steunen tijdens onze wereldreis. Naast de natuur helpen we ook mensen in nood. We hebben al een aantal nieuwe projecten op ’t oog. Wordt vervolgd.